Til rett tid.....

I dag har eg lese bloggen til Gunn Hild Lem, noko som stort sett gir meg mykje glede. I dag blogger ho på ein måte som engasjerer meg sterkt og som opprører meg så eg får vondt langt inn i hjerterota mi.
Etter å ha opplevd alt av både sorg og glede i forholdet mitt til Bjørn, føler eg at eg har noko til felles med Gunn Hild. Ho har som eg også funne seg nye kjærest forholdsvis kort tid etter at mannen hennar døde og dette beskriv ho på ein fin måte.

Både i tida før og etter at Bjørn døde opplevde eg utruleg mykje støtte i nærmiljøet, noko som varma veldig mykje i ei tung tid. Både venner, familie og nærmast heilt ukjende viste meg støtte og forståelse og mange gleda meg med gode varme klemmar og klapp på skuldra. Dette var i sannheit med på å løfte meg vidare i livet - ja for livet mitt måtte jo gå vidare. Eg måtte ta meg sammen og prøve å leve og finne att gleda i livet mitt.

Men eg skal innrømme at det var tungt å vakne åleine om morgonen og kjenne at iskloa hogg tak i meg i det eg kom i hug kvardagen og alle dei utfordringane det var å gå vidare åleine. Å vakne kvar morgon med ein klump i magen og gråten i halsen var ubeskriveleg vondt. Å ete frukost åleine frista så lite at det ofte gjekk timar før eg orka å gå vegen innom kjøleskåpet. Då var det fint å kunne gå på besøk til ein kjenning eller ta turen innom ein kafè å få seg noko å ete der saman med ein god venn.

Men uansett vart det mange og lange timar åleine heime med tankane og sorga - mange turar på gravstaden med blomar og lys - der eg stod åleine og gret og minnest.
Derfor var det så godt då eg fekk ein ny ven på Facebook som sende meg ein mail i ny og ne, som var interessert i å bli kjent med meg. Eg kunne sitte heime i mi eiga stove å skrive med denne nye venen og føle at eg ikkje var heilt åleine i verda. Det var så lett å "brevveksle" med han og vi oppdaga etter kvart som vekene gjekk at vi delte mange interesser og draumar der vi sat åleine på kvar vår kant av landet. Derfor vart det etter kvart naturleg å ta i bruk telefonen og det vart mange lange samtaler der vi prata og lo saman og vart enno betre kjent. Når vi så våga ta skrittet vidare og treffe kvarandre, var det som om vi hadde kjent kvarandre i årevis og vi fant tonen med ein gang.

No er det ingen som må tru at dette var ein lett prosess - for det var det slett ikkje. Det var mange følelsar som sleit i kroppen - glede, redsle, forvirring, forventning, dårleg samvet og ikkje minst tanken på kva alle ville sei om dei visste at eg var i ferd med å få meg ny kjærest så fort etter at Bjørn døde. Heime i Ørsta vart eg stadig minna på livet før og sorgen eg følte ved å misse Bjørn - på Hadeland kunne eg kjenne på ei glede og ei framtidslyst eg ikkje hadde kjent sidan før Bjørn vart sjuk.

Heldigvis har eg mange gode og nære vener og familie der heime som vil meg alt vel. Etter kvart som eg fortalde dei rundt meg kva eg var i ferd med å oppleve, fekk eg så og seie utelukkande gode tilbakemeldingar - alle som ein var dei verkeleg glade for å høyre at eg hadde det bra og at eg hadde funne ein som kunne støtte meg framover.
Men eg har også fått høyre referert at det har vore mange kommentarar rundt om som går på at det var altfor tidleg å finne ein ny ven - "ho kunne vel ikkje vere skikkeleg glad i han ho miste, sidan ho alt no har fått ny kjærest".

Å ta slike kommentarar heilt på alvor har ikkje vore noko alternativ for meg. Eg veit så inderleg vel kor glad eg var i Bjørn og kor eg håpa på at han skulle bli frisk slik at vi kunne verte gamle ilag. Eg veit at eg gjorde det eg kunne for å vere der for han fram til "døden skilte oss", samtidig som eg veit at han er borte for alltid.

Det er ingen som veit kor langt livet blir og kor lenge ein får kjenne på glade dager. Det eg veit akkurat no er at eg har fått meg ein ny kjærest som er glad i meg, som bryr seg om meg og som er interessert i at eg skal ha det godt og vere glad. Han veit at eg er i ei fase i livet der sorg og glede går hand i hand og er villig til å vere der for meg i denne tida. Han er villig til å lytte når eg treng nokon å prate med, han er villig til å le saman med meg når eg har gode dagar og han er villig til å vere der for meg når eg treng trøyst og ei skulder å gråte ved.

For meg kom den nye kjærasten inn i livet mitt akkurat til rett tid - då eg trengde han som mest - så får no folk rundt om ha sine meiningar for og imot om det var for tidleg eller ikkje.

Til slutt kjem eg i hug ei samtale eg hadde med ein kreftsjukepleiar i dagane mellom dødsfallet og begravelsen. Eg vart oppmoda om at eg ikkje måtte avvise kjærleiken om den skulle dukke opp på nytt, for den kunne kome så mykje fortare enn ein rekna med. Dette var noko vedkomande hadde sett i mange tilfeller opp gjennom åra i arbeidet med kreftomsorg - og i alle tilfelle der den dukka opp førte den alltid noko godt med seg for den sørgande som sat att åleine. Denne samtalen var god å ha i bakhovudet når eg oppdaga at det stod ein ny kjærest å venta på meg der ute.