Det var slik det vart.....

Ho kjenner det mest før ho er vaken – kjenner at sola skin og at det er ein uvanleg god dag. Varsamt startar ho på fyrste arbeidsoppgåva denne dagen – arbeidet med å vakne kroppen. Ho strekkjer varsomt – bøyer og tøyer – forsiktig slik at det ikkje gjer så vondt. Vel oppe og på badet merkar ho at ho smiler for seg sjølv og tek seg i å nynne ei strofe frå ein gammal melodi. Ved frukostbordet føler ho at det kokte egget og den varme teèn er like gyllen som sola som fløymer inn vindauga – akkurat i dag er livet godt.

Det er enkelt å velje bort dei huslege syslane ho har planlagt for dagen, det er ikkje verre enn at heile planen kan skuvast ein dag fram – eller kanskje er ho heldig og kan klare å gjere arbeidet seinare – etter turen. For i dag er det ikkje tvil, i dag må det bli ein tur ut i sola – ut for å nyte – ut for å kjenne på naturen og at ho lever.

Det er ikkje så mange slike dagar, så dei gode varme ullkleda kjem på og ho gjer seg klar til å gå ei av dei faste rutene – akkurat langt nok til å vere trim og kort nok til at ho ikkje er heilt øydelagd når ho er ferdig. Fotoapparatet i handa og ho er klar til å ta imot dei gode opplevingane som det er å gå tur i sola.

Ho snublar over dørstokken, kjenner det svi bak augeloka, kjenner klumpen i halsen og følelsane rir ho. Det gjer vondt kvar gong – men ekstra vondt i dag – for i dag var jo dagen så god. Så kvifor kunne ho ikkje berre få ha denne dagen i fred og ro – ho trengde ikkje møte på gamle kjende akkurat i dag. Vist er det vel hyggeleg å treffe gamle kjende – det er berre det at med samtalen kjem spørsmåla – spørsmåla som er så vanskelege å svare på.

Å fortelje at ho ikkje lenger er i arbeid er vanskeleg – det er sårt og vondt. Ho kan sjølvsagt late vere å fortelje kvifor ho ikkje arbeider – men det medfører fleire spørsmål enn svar og ho veit korleis folk reagerer på det. Ho sjønar at folk då blir nyfikne og lurer på om ho er alvorleg sjuk – om det er noko fælt som ho ikkje orkar prate om.

Ho kan likegodt vere ærleg…Fibromyalgi er ikkje noko dødleg eller fælt alvorleg – det er berre så inderleg lite synleg på utsida – og så frykteleg utmattande. Ho går rundt og ser frisk og fin ut – i alle fall dei dagene ho er ute blant folk, dei dagane steller ho seg, pyntar seg og ser frisk ut. Dei dagane smiler ho – ler og prater med folk – dei dagane formen er såpass at ho orkar å gå tur, orkar å møte spørsmåla og blikka.

Dei andre dagane når smertene har overtaket, når motløysa rir ho og natta har vore lang og søvnlaus – dei dagane går ho helst ikkje ut – då orkar ho ikkje forholde seg til blikka og spørsmåla. Då held ho seg heime og prøver å stelle litt i huset, lese litt, strikke litt eller rett og slett filosofere litt. Det er mange tankar som skal bearbeidast når ein må innsjå at ein er ute av arbeidslivet – når ein opplever at alderdomen kom lenge før ein hadde tenkt.