Eit sofaliv....

Det finst så mange milepælar gjennom eit langt liv - nokre gode og andre mindre gode. Ein milepæl som oftast er av den gode er valget ein tek om å kjøpe seg ny sofa. Det er akkurat det eg og kjærasten min har gjort. Vi har gått til det skritt og kjøpe møblar i lag - noko som er med på å binde oss tettare saman. Vi har gått frå møbelhus til møbelhus - prøvd - kikka - diskutert og til slutt blitt enige om møbler som vi begge likar godt. Ein sofa etter vår smak - ein sofa som er stor nok til at vi begge kan ligge middag der samstundes og ein sofa som har slike kvalitetar at den kan fylgje oss lenge - ja kanskje resten av livet.

For det er ikkje så ofte ein kjøper nye møbler slik vi har gjort no - ein sofa varar som oftast i mange år og det er nok ikkje så mange som skiftar dette møbelet i takt med trendane som stadig endrar seg. Det har iallefall ikkje eg gjort opp gjennom livet - og når eg no sit her og ser på vår nye sofa - går tankane bakover i tid og eg kan sjå på mitt sofaliv...

Den første sofaen eg fekk var ein brunrutete sovesofa som min kjære far snekra saman då eg fekk meg nytt ungpikerom heime på Øvre Mo. Putene var av vanleg skumgummi som eg sjølv skar til og sydde trekk på - den var verken god å sitte i eller ligge i - men du verden - det var min føste sofa.

Den neste i rekka var ein brun/beige sofa som eg fekk kjøpt svært rimeleg brukt - den første sofaen eg hadde i leiligheita som eg og Helene delte den fyrste tida ho var her ilag med meg. Om den ikkje var av den finaste og mest moderne - så var det iallefall ein sofa som eg så sårt trengde den gongen.

Sofa nr. 3 var ikkje berre ein, men to like store som skulle stå midt imot einannan. Dei var mjuke, store, i lyseblått stoff og typisk 80 talet - nærare bestemt 1985. Lyseblått stoff med etter kvart 3 aktive ungar i hus - ja det var kanskje ikkje så rart at nr. 4 vart i skinn.

Denne var litt av eit møbel - grønt mjukt skinn, ein stor sofa i hjørne og produsert i Hundeivika. Eit kvalitetsmøbel kjøpt for lånte pengar i 1995 - med verdens beste hjørnesitteplass.

Så ville det seg slik i livet mitt at eg forlot den fine grøne sofaen som eg likte så godt - og når nøden er stor må ein gjerne ta til takke med eit litt rimelegare alternativ. Sofa nr. 5 kom i hus i leigd leilegheit til ein særs billeg penge. Mørk blå denne gang, i eit billeg stoff uten den store kvalieten. Det var vel ikkje den store kvaliteten på heile møbelet - men den var fantastisk god å ligge middag på. Denne sofaen forlet eg i Haslevegen tidlegare i sommar - eg reknar med den framleis står i utestova der.

Då har eg kome så langt i livet at eg nett har fått i hus sofa nr. 6 - igjen er det hjørneløysinga som er valgt og fargen er tilbake til start - nemleg brun.


Det er rart å sitte her å tenkje tilbake på mitt sofaliv - tenkje tilbake på alle gledene og alle sorgene eg har opplevd. Tenk om mine sofaer kunne snakke - tenk alt dei då kunne fortelje - på same måte som den grønmala benken i hagen som ein gamal song fortel om...
Det er kanskje like greit - at sofaen ikkje kan prate - dei gode minna har vi jo med oss uansett og dei vonde som vi kanskje ikkje ynskjer å huske - dei kan berre vere....

Så får vi håpe at vi får mange mange gleder med den nye sofaen vår - at vi kan gå glade dager i møte og at sorgane - som vi veit vil kome ikkje blir så uoverkomelege...

Tilslutt vil eg sende ein blomst til kjæresten min som eit symbol på at eg er glad for at han finst og at han tek sjansen på å kjøpe møblar saman med meg.



Den same blomsten kan stå som ei helsing til alle dei som har vore og er ein del av mitt sofaliv:-))

jannetove