Tenk om eg kunne late att auga ditt
Slik at du slapp å sjå alt det vonde
Tenk om eg kunne halde deg for øyra
Slik at du slapp å høyre alle lydane
Tenk om eg kunne halde rundt deg
Slik at du ikkje lenger var så redd
Tenk om eg kunne lyfte deg bort
Slik at du vart trygg
Men eg må sleppe deg – kan ikkje vakta deg
Du åleine må bli den blomen som Vårherre hadde tenkt
jannetove-11
For eit nydelig dikt !!!
SvarSlettDet var nydelig!
SvarSlettSeier som dei andre, rett og slett nydeleg!!
SvarSlettKlem og God helg :-)
Ja, så vakkert!! Og som vanleg er orda dine så sanne... Klem frå Røsslyng på minibloggrunde med mobil:)
SvarSlettGode ord som traff med "rett i planeten" akkurat i dag.
SvarSlettRamlet borti bloggen din via Megans poetiske paradokser.
Nydelig dikt. Kjenner på det samme. Man vil jo så gjerne beskytte, passe på og verne, men vi må visst bare gi fra oss kontrollen...
SvarSlett