Minne om ein far

Den 25.februar det herrens år 1929 kom ein gut til verda i Olden i Nordfjord - han fekk navnet Wilhelm O. Løken. I dag er det 82 år sidan - og min kjære far hadde vore så gammal om han framleis hadde vore her hos oss.

Men så gammal vart han desverre ikkje - det er faktisk snart 22 år sidan har sovna stille inn på sjukehuset i Volda etter eit par år med kreftsjukdomen. Berre så vidt 60 vart han - han som tok meg med på skiturar, fjellturar og ikkje minst fisketurar i elva sommars dag.

Han var ei klippe i livet mitt - han var rettferdig - streng - snill og ein tolmodig læremeister. Det er ikkje få ting den mannen har lært meg opp gjennom livet og mang ein gang har eg tenkt tilbake på han med eit smil når eg har oppdaga at eg har gjort slik som han sa eg måtte gjere.

Etter kvart som eg sjølv har vakse til innser eg kor viktig det er å ta vare på røtene sine. Eg er glad for at vi i familien Løken har ein fin og god tradisjon med å arrangere syskjenbarntreff kvart 5.år. Sist vi var samla - sommaren 2010 var heile gjengen på Løkensæter eller "Laukjisetra" som det uttalast i Olden. Frå sætra er det fantastiskt flott utsyn over indre del av Nordfjorden og Olden sentrum.


Oldedalen er smal på "Laukji" og ved breidda av vatnet Floen vaks far min opp i lag med 8 andre syskjen. Mang ein sommar har eg sprunge berrføtt i graset der - og mang ein gang har eg fiska og bada i vatnet.


Idag tenkjer eg på han som eit godt minne - eg er glad for alt han gav meg opp gjennom livet og takksam for at han var den han var. Takksam for at han gav meg minna om fjorden, dalen og barndomens somrar.....

NORDFJORDSONGEN

Du Nordfjord min fagre og fjellsterke heim
du fylgde meg ut i den framande sveim.
Eg ser dine kollar og nutar og tindar,
dei skogkledde åsar og grasgrøne rindar.

Nei, aldri eg gløymer den glitrande fjord
som sølvblank der inn gjennom fjellheimen fór.
Så storfeldt og stilt han om strendene skvalar
og møtes med elvar frå fjell og frå dalar.

Og tunet den heime eg ser det så klårt,
og stova og hagen og alt som er vårt.
Det leikar i hugen når ute eg vankar,
og tidt ber det heimatt med hug og med tankar.

Me tidt gjekk på støylen og fekk oss ein graut.
Og høyrde på kulokk og lurlåt og raut.
Og sela var fulle av gjenter og gutar,
i fjellvotna spegla seg blåblanke nutar.

Eg minnest han far med dei manande ord
og mor, ho som gret då frå heimen eg fór.
Dei gav meg det beste av alt det dei visste.
Gud hjelpe og styrke dei alt til det siste.

Gud signe då Nordfjord frå brede til hav,
og takk for slik fager ein heim du oss gav.
La lukka då fylgje kvar mann og kvar kvinne.
La hugnad i heimen kvar nordfjording finne.

Av Amund Mork 1931