I dag morgon då eg vakna
kjende eg på at
nervane låg på utsida av kroppen
Det var vanskeleg å vere morgonblid
det var vanskeleg å kome i gang
Turen til Hamar og legebesøk
var uendeleg lang
og magen vrengte seg fleire gangar
Tankane kretsa om spredning, cellegift og det som verre er
Etter kvart som vi nærma oss
vart eg stillare og stillare
og vel framme på sjukehuset
føltest det som om føtene
ikkje kunne bære meg.
Kva ville dommen vere
ville det vere spredning
ville eg måtte opererast på nytt
ville eg måtte ta cellegift
Tankane var mange
og tankane var vonde
Så endeleg inn på kontoret
til legen som opererte meg for 3 veker sidan
Han smila lurt og kunne fortelle meg
at lymfene var heilt friske
eg skulle sleppe cellegift
men ein strålekur ville han
nok anbefale sjølvom
han var trygg for at det ikkje var noko tull att i kroppen
Eg kjende kor gleda bobla
smilet kom tilbake
hendene slutta å skjelve
og magen fall til ro
Dette går nok aldeles bra sa han
du har ingenting å frykte
du skal berre sjå framover
og glede deg over livet...
....sa han - den flinke og koselege svenske legen
som har hjelpt meg
med å få bort "styggedomen"
Så no seier eg takk til legen
til sjukepleiarane
til kjæresten
til borna
til slekt og vener
Til alle som har tenkt på meg
til alle som har sendt meg gode tankar
til alle som har sendt meg blomar
og til dei rundt meg som har
støtta meg no når eg trengde det så veldig
Så sender eg ei takk til høgare makter
for at kroppen sa i frå i tide
for at teikna eg fekk
vart oppdaga
tidsnok.
Så tek eg på meg lette sko
og ruslar vidare i livet
ei vond erfaring rikare
Ei erfaring eg ikkje unner nokon
men som har gjort meg
til eit tryggare og sterkare menneske
Så tek eg på meg lette sko
og vandrar vidare og ser lang lang
framover
Så håpar eg på at
dagane framover
blir heilt vanlege
heilt kvardagslege
og berre gode.
-jannetove